نفرین به جنگ

در شش ماه اخیر گروه تروریستی داعش اقدام به حفر خندق در اطراف "موصل" کرده که دلیل این اقدام قابل تأمل به نظر می‌رسد.

شهید بابایی به روایت حضرت آیت‌الله خامنه‌ای

در آستانه‌ی پانزدهم مرداد، سالروز شهادت سرلشکر خلبان شهید عباس بابایی، معاون عملیات نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران، پایگاه اطلاع‌رسانیKHAMENEI.IR اقدام به انتشار خاطراتی از این شهید بزرگوار به روایت حضرت آیت‌الله خامنه‌ای می‌نماید:

از عبدالله بن عباس نقل شده كه گفت: در هنگام احتضار عمروعاص به عيادتش رفتم وگفتم كه اي عمرو! تو مي گفتي كه ميخواهم در هنگام مرگ، يكی از مردمان هوشمند را ملاقات كنم و از او پرسش كنم: «چگونه خويش را می يابی؟»؛ اينك مرگ تو فرا رسيده و تو مردی خردمندی! بگو كه چگونه ای؟
عمروعاص گفت: آسمان را ميبينم كه معلق است بر سر من و من در ميان اين هر دو، چنانم كه در چشمۀ سوزان باشم.

در «تاريخ بني اميه» است كه عمروعاص در هنگام مرگ خود مي گفت: چنان است كه كوه «رضوی» را بر گردن من گذاشته اند و در درونم شوك و خار است و مرا از سوراخ سوزن به در مي برند.

(وقايع الايام ؛ حاج شيخ عباس قمی)

يعقوبى مى ‏نويسد: همين كه مرگ عمرو عاص را فرا گرفت، به پسرش گفت: پدر تو دوست داشت كه در جنگ «ذات السلاسل‏» مرده بود، من در امورى دخالت نمودم، نمى ‏دانم چه حجت و دليلى در محاكمه خدا دارم، سپس نظر به اموال و ثروت خود نموده، ديد چقدر فراوان است،گفت: اى كاش ثروت من پشكل شتر بود و اى كاش سى سال قبل از اين مرده بودم. من دنياى معاويه را آباد و مهيا كردم در حاليكه دين خود را باختم، دنيا را مقدم داشتم و آخرت را رها كردم، در طريق رشد و صلاح بودم نابينا شدم تا اجلم فرا رسيد، ...

(تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 222)

حضرت آیت الله العظمی بهجت، همیشه نحوۀ مرگ عمر و عاص را از جهت عبرت برای همه عنوان می کردند. از جمله در  87/2/26 هنگام تشرف شهرداری تهران به خدمت ایشان، در میان سخنان خود فرمودند:

عمروعاص – که ظاهراً در دنیا در ترقّی بود – هنگام مرگ انگشت در دهان داشت؛ حاکی از این که «پشیمانم»! هیچ کس این طوری در پشیمانی نمُرد؛ من نشنیده ام یا به یادم نیست که غیر از او، کسی در حال مرگ انگشت در دهان داشته باشد. کاری نکنید که آخرش پشیمان شوید. [اگر می خواهید چنین کاری کنید] از اولش پشیمان شوید!

هارون الرشيد به امام موسى بن جعفر (علیه السلام) نوشت كه: مرا پند بده و مختصر بگو! 
آن حضرت به او نوشت: «تو هيچ چيزى را نمى بينى كه پندى در آن نباشد.»

(امالى؛ ابن بابويه؛ پايان مجلس هفتاد و ششم

 اصفهان به قم میرفت. صدای آهنگ مبتذلی که راننده گوش می کرد جلال رو آزار می داد. رفت و با خوشرویی به راننده گفت: اگر امکان داره یا نوار رو خاموش کنید، یا برا خودتون بذارید. راننده با تمسخر گفت: اگه ناراحتی میتونی پیاده شی! جلال رفت توی فکر، هوای سرد و بیابان تاریک و ... قصد کرد وجدان خفته راننده رو پیدا کنه، اینبار به راننده گفت: اگه خاموش نکنی پیاده می شم. راننده هم نه کم گذاشت و نه زیاد، پدال ترمز رو فشار داد و ایستاد و گفت: بفرما! جلال پیاده شد. اتوبوس هنوز خیلی دور نشده بود که ایستاد! همینکه جلال به اتوبوس رسید راننده به جلال گفت: بیا بالا جوون، نوارو خاموش کردم. وقتی سالها بعد خبر شهادت جلال رو به آیت الله بهاء الدینی دادن، ایشون در حالی که به عکسش نگاه می کرد فرمود: امام زمان (عج) از من یه سرباز خواست من هم صاحب این عکس رو معرفی کردم.

(شهید جلال افشار؛ راز گل سرخ، ص10)

* شهید جلال افشار در گلستان شهدای اصفهان مدفون هستند. نقل کردند روزی آیت الله بهاء الدینی مشرف می شوند گلستان شهدای اصفهان و می پرسند که ببینید این قبر کی است که از آن نور به آسمان می رود و می فرمایند که این شهید در زمان ظهور، رجعت خواهد کرد.